Het is eind mei 1992 wanneer een veertiental mensen zich afvragen ‘hoe nu verder’? Zij hebben net een loopcursus van drie maanden achter de rug, georganiseerd door de gemeente Delft (Stad in beweging), met de atletiekverenigingen AV 40 en De Koplopers, die de trainers voor deze cursus leverden en Fortuna bood de locatie en faciliteiten. De cursus was groots opgezet en trok veel deelnemers, die na afloop echter allemaal weer uitzwermden.

Zo niet deze groep van veertien. Zij wilden bij Fortuna blijven lopen. Een aantal van hen heeft namelijk al bindingen met de korfbalclub Fortuna en wanneer Dick Borst zich als trainer aanbiedt , ziet de Loopgroep Fortuna het levenslicht, vanaf 1 juni 1992.

Jan Lamers is een van de deelnemers en al gauw werpt hij zich op als woordvoerder namens de loopgroep bij het bestuur van Fortuna. Er moet immers van alles geregeld worden om de loopgroep een gezicht te geven binnen de gevestigde orde van de korfbalclub. Dat is even wennen een nieuwe tak van sport binnen de vereniging, dus moet er hard gewerkt worden en het is vooral Jan’s verdienste dat de loopgroep veel krediet krijgt. In november organiseert de Loopgroep Fortuna voor iedereen van de vereniging Fortuna een brunchloop, een prestatieloop in de omgeving van het sportcomplex, gevolgd door een koud buffet. Dit slaat bijzonder goed aan en levert direct daarna een aantal nieuwe loopgroepleden op.

In die tijd was hardlopen in Delft vooral gericht op het prestatieve hardlopen, alsmaar sneller en verder. Zo niet bij de Loopgroep Fortuna. Wij voerden het adagium ‘recreatief hardlopen’ in, waarbij het plezier in het hardlopen en de onderlinge gezelligheid belangrijke items waren.

Behalve op dinsdag  gaat de loopgroep ook op donderdag trainen en al gauw moeten er meerdere trainers worden aangetrokken. Jan Lamers leidt de gesprekken en weet de nieuwe trainers voor de loopgroep te werven. Intussen blijft de loopgroep maar groeien en wanneer de Loopgroep Fortuna zelf eens per jaar een cursus start voor nieuwe deelnemers en uit eigen geleding trainers laat opleiden, wordt de Loopgroep Fortuna steeds meer een begrip in Delft.

De loopgroep is dan ook zelf in staat een eigen prestatieloop te organiseren en hieraan worden vele, vele uren besteed, soms tot in de kleine uurtjes. Alleen de naam van deze hardloopwedstrijd vraagt al het nodige denkwerk en discussies en uiteindelijk wordt het de Fortuna d’Orangeloop. Eigenlijk alleen omdat we die loop op 30 april organiseren, op -toen nog- Koninginnedag, waarmee de link met ‘oranje’ is gelegd. Simpel toch?

Een kleine groep lopers wil buiten de twee trainingsavonden gaan trainen voor wat langere afstanden en aan prestatielopen meedoen. Dus worden daar de zaterdagochtenden aan besteed en dat worden echte lange afstandstrainingen.

Dan is het grote moment daar, Jan en ik gaan onze eerste 10 kilometer lopen bij de CPC loop in Den Haag. Een van de trainers, Pia biedt aan om ons te begeleiden en dat is een hele geruststelling.Toch? Tot we haar in het gewoel bij de start al uit het oog verliezen en we onze eigen loop moeten lopen. Hetgeen wonderwel goed lukt, vooral met het gouden advies van Jan: ‘mocht je het zwaar krijgen, zoek dan een lekker kontje voor je en blijf die volgen, dan moet het lukken’. Een advies dat ik nog vele malen heb gevolgd. En dat het lukte bleek toen we in de laatste kilometers onze ‘begeleidster’ Pia zelfs nog passeerden.

Met die CPC loop begon een lange reeks prestatielopen, met als een van de hoogtepunten de Halve Marathon in Leiden. Terwijl ik dit schrijf, heb ik de finishfoto voor me liggen. Met vier man tegelijk (Jan Lamers, Wim Moerman, Dick Borst en ik) passeren we de finish, net binnen de twee uur.

Als geen ander was Jan Lamers in staat om nieuwe doelen te verzinnen en mensen enthousiast te krijgen om met hem mee te denken en zo’n doel te realiseren.  Hoogtepunt was absoluut de twee keer dat we met een aantal mensen uit de Loopgroep Fortuna naar Parijs gingen, om daar me te lopen met de ‘Vingt de Paris’, 20 kilometer dwars door Parijs, vanaf de brug voor de Eiffeltoren, door het Bois de Boulogne en langs de Seine weer terug. Niet alleen het lopen was een feest, maar zeker ook de gezelligheid daaromheen, de strijd tegen het slaapgebrek en de effecten van de Leffe Blond’s…..

In de beginjaren van de loopgroep was Jan Lamers een heel belangrijke spil in het geheel. Sterk in het beargumenteren, standvastig in zijn standpunten, maar zeker niet star. En daarnaast bijzonder aimabel en toegankelijk voor iedereen. Niet iemand die zich persé op de voorgrond wilde laten gelden maar je zag hem zeker niet over het hoofd, ook al was hij niet groot qua postuur.

En toen moest Jan helaas en totaal onverwacht laten weten dat het hardlopen niet meer ging lukken. Een ongelukkige val tijdens een skivakantie was de oorzaak van een onherstelbare knieblessure, waarmee een lange weg in het medische circuit begon. Zomaar, ineens was daar het einde aan zijn loopgeschiedenis en aan zijn plek binnen de loopgroep. Dit moet voor hem, naast zijn knieproblemen, heel erg zwaar geweest zijn, hij had zoveel plezier in alles wat met de Loopgroep Fortuna te maken had. En andersom had de loopgroep er ook heel veel plezier van om Jan Lamers in ons midden te hebben.

Jan Lamers is afgelopen zaterdag overleden. Waarmee de Loopgroep Fortuna definitief afscheid moet nemen van één van zijn markante oprichters. Ik heb hem van begin af aan meegemaakt en ben heel blij dat ik zoveel met hem heb mogen delen.  Mijn herinneringen aan Jan zal ik blijven koesteren.

Ik weet dat Jan heel erg blij was met zijn echtgenote Mieke en apetrots was op zijn dochters Ilse en Mirjam en hun partners Mark en Sven. En ik kan me niet anders voorstellen dan dat hij een geweldige opa was voor zijn kleinkinderen. Het verdriet en het gemis is niet in woorden uit te drukken. Uit naam van de  Loopgroep Fortuna wil ik hen dan ook alle sterkte wensen om dit verlies een plek te geven.

Alphons Bode