Voor veel beginnende lopers klinkt het als haast onmogelijk: tien kilometer hardlopen. Waar het rennen van vijf kilometer nog redelijk ‘behapbaar’ lijkt, wordt dat vanaf tien kilometer al snel een stukje minder. Er wordt gedacht dat 10.000 meter te ver is en dat er zeker héél veel trainingen voor nodig zijn om zo’n afstand te kunnen lopen. Toch is dat helemaal niet zo!

Het mooiste voorbeeld daarvan is misschien wel een vriendin die ik alweer zes jaar geleden leerde kennen. Op dat moment had ze nauwelijks conditie en kon ze nog geen kilometer achter elkaar rennen. Toen we vaker en beter met elkaar omgingen, zag ze mij steeds meer hardlopen en dus kreeg ze het ‘virus’ zelf ook te pakken. Het leek haar geweldig om vijf kilometer te kunnen rennen, maar nog mooier om mee te doen aan een wedstrijd over tien kilometer. Maar, zo dacht en zei ze meteen, dat zal wel niet haalbaar zijn.

Trainingsschema en intensiteit

Toen ik haar vertelde dat het vooral afhing van het trainingsschema dat ze gebruikte, wist ze nog niet zo goed wat ik bedoelde. Ik hield haar voor dat ze met een goed schema die tien kilometer zeker zou kunnen uitlopen, maar dat ‘we’ het dan  vooral rustig moesten opbouwen. De eerste trainingen bestonden dan ook voornamelijk uit korte stukjes hardlopen (van soms maar een paar minuten) afgewisseld met stukjes wandelen. Het is belangrijk dat je de trainingsintensiteit bij een beginnende loper niet te snel opvoert, want dan verliest diegene al snel het enthousiasme. Ook is het belangrijk dat je de trainingen vooral gevarieerd houdt.

Juist door rustig te beginnen, wilde die vriendin steeds een stukje verder. De minuten werden kwartiertjes en de kwartiertjes werden al snel half uurtjes en zelfs drie kwartieren. Binnen een jaar liep ze met heel groot plezier en ogenschijnlijk makkelijk de marathon van Amsterdam uit. Geen snelle tijd, maar dat was ook helemaal niet de bedoeling. Het ging er om dat ze die afstand uitliep en 42 kilometer genoot. Dat is gelukt. Zij trots, ik misschien nog trotser.