Afgelopen maandag, om een uur of zes, overleed Jan Tump. Hij overleed thuis aan de gevolgen van kanker. Het was al geruime tijd bekend dat Jan ernstig ziek was en sinds het begin van dit jaar overheersten de kanker, de chemokuren, de pijn en de vermoeidheid zijn leven en dat van Marion, zijn echtgenote.

Jan Tump begon bij de Loopgroep Fortuna als deelnemer aan een loopcursus en hoewel hij de cursus afmaakte, kon hij het hardlopen toch niet echt leuk vinden. Bij een volgende loopcursus meldde hij zich echter opnieuw, want wie weet zou het hem nu wellicht wat beter afgaan. Niet dus, maar intussen was er bij de loopgroep een kleine Wandelende Tak gevormd en Jan voegde zich al snel bij hen. Tot wederzijds genoegen. Op de trainingsavonden wandelde dit groepje telkens een aantal kilometers, rondom het Fortunacomplex. Met veel plezier en vooral wanneer het mogelijk was ‘in het groen’ te lopen, in de natuur. Dan valt op dat Jan heel veel weet over bomen, vogels, bloemen, natuurverschijnselen etc. Een genoegen om dan naar hem te luisteren. Hetgeen het wandelen sowieso met zich meebrengt,  de mogelijkheid om goede gesprekken met elkaar te voeren, in klein gezelschap. Jan is cellist in een orkest, een niet zo bekende beroepsgroep en toch wel een apart wereldje, die musici, waarover Jan heel boeiend weet te vertellen.

Jan gedijt sowieso beter in een kleiner gezelschap dan in een grotere groep. Hij vestigt zelden de aandacht op zich en manifesteert zich meer in de luwte. Zo heeft hij zijn eigen rol in het gezelschap dat zich na het lopen rond de tafel vormt. Rustig, bedachtzaam maar niet minder genietend.

Uit de Wandelende Tak vormt zich een kwartet, Jan Tump, Andries Staphorst, Ben Janssen en mijn persoon, die buiten de avonden bij Fortuna ook gaan wandelen in de wat verdere omgeving, op zaterdagen. En daaruit vloeit weer het idee om met elkaar het Pieterpad te gaan ‘nemen’ het pad over 490 kilometer, van Pieterburen in Groningen tot de Sint Pietersberg in Zuid Limburg. Een hele onderneming en in een periode van pakweg anderhalf jaar bereiken we begin 2013 ons doel. In datzelfde jaar beginnen we aan het Marskramerpad dat ons in 390 kilometer leidt van Scheveningen naar Bad Bentheim in Duitsland.

Intussen is Jan met pensioen gegaan, heeft hij met Marion een stacaravan in Zeeland gekocht en brengen zij samen daar vele weekenden en vakanties door. Daarnaast pakt hij een nieuwe hobby op, golfen bij Concordia en hij voegt zich als vrijwilliger bij een groep mannen die in Vlaardingen een oud schip onderhoudt en daarmee demonstratievaarten organiseert. In dat kader volgt hij ook een cursus om scheepszeilen te leren naaien.

Zelf vaart Jan ook, met een klein folkloristisch bootje vaart hij vanuit de randstad naar Amsterdam, om daar met een aantal andere bezitters van zo’n bootje, deel te nemen aan Sail Amsterdam. Een indrukwekkende ervaring waarover hij gloedvol weet te vertellen. Op deze manier weet hij zijn levensfase als gepensioneerde heel actief en betrokken in te vullen.

Dan, tijdens één van de wandelweekenden van het Marskramerpad, moet Jan ons melden dat hij het vermoeden heeft dat er in zijn lichaam iets niet in orde is. Hij komt in het medische circuit terecht en aanvankelijk wordt hij gerustgesteld. Helaas herhalen de problemen zich, in een ander deel van zijn lichaam en is behandeling met chemokuren noodzakelijk. Het begin van een zwaar en moeilijk proces, met af en toe een opleving maar zijn conditie en energie nemen steeds meer af. Jan raakt steeds meer vermoeid en het ontbreekt hem aan energie om nog naar Fortuna te kunnen komen.

Met de dood van Jan is in het wandelkwartet, waarmee we met elkaar vele honderden kilometers onder onze wandelschoenen wegstapten, een groot gat geslagen. Van ons, vier oudere mannen, vier unieke persoonlijkheden, die het goed hadden met elkaar, is Jan ons ontvallen. Het gemis is groot en Jan zal blijvend gemist worden, in dit kwartet en bij de Loopgroep Fortuna.

We troosten ons met de goede herinneringen die wij aan Jan hebben, aan zijn persoonlijkheid, zijn aimabele uitstraling, droge humor en aan wat wij met elkaar mee hebben gemaakt.

Onze gedachten gaan uit naar Marion, naar hun zoon Arne en zijn Marijke en hun (klein)kind Hanne. Wij wensen hen heel veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.

Namens de Loopgroep Fortuna, Alphons Bode